Barbies

Door Reina de Vries

Ik heb 3 grote broers en één zusje. Toen ik 10 jaar was had mijn jongste broer verkering met Marieke, zij was prachtig, lang haar, tenger, creatief, en lief voor mij. Ze kon goed breien en naaien en ik vond haar geweldig!
Ik had samen met mijn zusje een hele verzameling barbies en een Ken, geloof ik, en de dames waren toe aan een nieuwe garderobe. Ik was er al wel mee bezig maar waar Marieke mee kwam was “way out of my league” bontjasjes, gesmokte nachtponnetjes, spijkerbroekjes, super hippe gebreide korte truitjes…..geen ontwerp was haar te gek. Zij was zelf meer van het type Melanie, met lange rokken en roezels maar de ideeën die ze in mijn hoofd stopte waren nieuw en overweldigend. Ze hebben mij gevormd.
Na Marieke kwamen er meer vriendinnetjes langs, rolmodellen voor mij in de wereld die voornamelijk door mannen werd gedomineerd. Broers, ooms, neven. Wij woonden in een dorp, maar in de weekenden kwam de familie uit Amsterdam graag langs, voor een duik in ons zwembad of voor één van de feestjes die mijn vader graag organiseerde, ik genoot van die momenten, vooral van mijn neven uit Amsterdam met hun vrienden en vriendinnetjes, super cool waren ze…..

Waterloo plein

Ik was het eerste meisje in de familie, en mijn ouders hadden alleen maar een jongensnaam voor mij bedacht…. Reinout, maar in alles was ik écht een meisje, ik hield van jurken en tierelantijnen en mijn praktische moeder wist daar niet zoveel raad mee, “je lijkt wel een kerstboom” is een uitspraak van haar, toen ze mij voor de spiegel aantrof met haar jurken en alle kettingen en ringen aan die ik kon vinden.
Ik begon jurken voor mijzelf te maken toen ik de barbies ontgroeid was en bleef zoeken naar mijn eigen stijl. Dan weer eens in chique kledingwinkels waar mijn vader mijn zusje en mij naar toe placht te nemen zodat hij, zittend op een luxe sofa, kon pronken met zijn dochters, dan weer op het Waterloo plein waar mijn tante een brocante kraam had en waar ik uren kon zwerven tussen al die onontdekte schatten.

Het kind van toen…

Het is bijzonder hoe een interesse gewekt en gevoed kan worden op jonge leeftijd, toegang hebben tot een breed scala aan ervaringen is dan ook essentieel . Onderwijs maar ook ouders en andere opvoeders moeten zich daar ter dege van bewust zijn.
Ik heb zelf een tijd lang een meidennaaiclub gehad, meisjes van rond de 10 jaar die voor zichzelf allerhande creaties maakten, het zou leuk zijn te horen wat voor een impact het op hen heeft gehad. Ook de handwerklessen op de basisscholen die we gegeven hebben zijn zo’n belangrijke aanvulling geweest voor veel kinderen, meisjes én jongens!
Ik houd me nu bij het onderwijzen van volwassenen en pubers maar ach….in elk van ons schuilt toch nog dat kind van toen……….